Luister naar dit verhaal:
Waterberg, Namibië – De kanten schaduwen van de acaciabomen liggen over het droge gras. Een kille winterbries zucht door de takken. In de schaarse schaduw houdt Jephta Nguherimo, een levenslange activist voor herstelrecht voor het Herero-volk, de verroeste overblijfselen van wat militair materieel vast, het is nu onmogelijk te zeggen waarvoor het zou zijn gebruikt.
De 59-jarige gooit hem terug op de grond. ‚Ik denk aan alle vrouwen en kinderen die hier zijn omgekomen‘, zegt hij.
Hij staat op de plek van de Slag bij Waterberg waar op 11 augustus 1904 het Duitse koloniale leger Herero-rebellen decimeerde die vochten tegen de kolonisten die hun heerschappij aan het land hadden opgelegd en een groot deel van zijn land hadden ingenomen. De moorden maakten deel uit van een Duitse campagne van collectieve bestraffing tussen 1904 en 1908 die vandaag wordt erkend als de eerste genocide van de 20e eeuw.
Maar zijn voorouders waren niet louter slachtoffers, zegt hij tegen Al Jazeera: “Deze oorlog was het eerste verzet tegen het kolonialisme.”
Jephta werd geboren in het dorp Ombuyovakura in Namibië, maar woont nu in de Verenigde Staten. Hij heeft een baard met grijze strepen en praat zacht en bedachtzaam. Als dichter en diep spiritueel persoon gelooft hij hartstochtelijk in gerechtigheid voor zijn volk, maar ook in verzoening met de Duitsers die tienduizenden Herero, Nama en San hebben afgeslacht, etnische gemeenschappen die inheems zijn in het land dat toen bekend stond als Zuidwest-Afrika.
„Ik heb veel respect voor mijn grootouders en ouders voor de buitengewone inspanningen die ze hebben geleverd om ons kinderen te beschermen tegen het transgenerationele trauma dat door de genocide is aangericht“, schreef hij in 2020. „[D]Tijdens hun verhalen over de oorlog van 1904 zouden Herero-mannen nooit de genocide noemen. Ze zouden alleen spreken over de verzetsoorlog.“
Antworten